POV Nicole
Biegnący po korytarzu lekarze, śmiejące się pielęgniarki co
jakiś czas wchodzące i wychodzące z różnych sal, ciągłe telefony przerywające
prawie nie istniejącą ciszę i pacjenci posłusznie czekający na badania.
Mój codzienny widok. Moja oaza. Mimo ciągłego zamieszania panującego
w Lenox Hill Hospital, był to bez wątpienia mój drugi dom.
Albo pierwszy...
Bez wahania podążałam za Kate po głównym
korytarzu szpitala. Dziewczyna co jakiś czas odwracała się,
posyłając przyjacielski uśmiech i z ochotą zmieniając temat rozmowy.
Wreszcie stanęłyśmy pod dobrze znaną mi salą operacyjną. Drzwi były uchylone.
Obecny był charakterystyczny zapach morfiny i pentothalu.
Dziewczyna lekko skrzywiła się i zniesmaczona usiadła na krzesełku w
poczekalni. Przez szczelinę ujrzałam Ellen, która niepewną ręką
wstrzyknęła pacjentce, leżącej na stole operacyjnym, kolejną dawkę leku. W tym
czasie Nick spokojnym wzrokiem obserwował jak jasnożółty płyn toczy się przez
plastikową rurkę wenflonu wprost do żyły kobiety. Ellen uśmiechnęła się do
stojącej obok pielęgniarki, a ta z widocznym zafascynowaniem, podała
jej wyniki EKG leżące dotąd na stoliku obok.
-Zaczynamy. - powiedziała lekarka i powoli podniosła nożyk.
Odwróciłam się w stronę Kate, która z zainteresowaniem przeglądała
plotkarskie czasopismo. Kręcąc z oburzeniem głową, odłożyła gazetę na bok i
spojrzała się na mnie.
-Piszą o tobie i zabójstwie Davida. Wszędzie. W każdej
gazecie. - powoli podeszłam do niej i wzięłam gazetę leżącą obok.
"Zabójstwo lekarza miejscowego szpitala i zrozpaczona
dziewczyna zostawiona przed ślubem"...ludzie tak bardzo kochają plotki. Są
nimi wypełnieni. To pewnego rodzaju przyzwyczajenie. Przynależność do
ludzkości. Nigdy tego nie zrozumiem, ale nie raz mówili mi, że jestem inna.
-Nie mam powodu złościć się na ludzi, którzy interesują się
moim życiem. Współczuję im, bo nie mają swojego.
-To było...głębokie. - powiedziała Kate, udając zaskoczenie
i po chwili uśmiechając się.- Radzisz sobie?
-Nie jest źle.
-Wiesz, że masz moje wsparcie? Moje i Nicka. - ścisnęła
lekko moje ramię, a na jej twarzy zagościła powaga.
-Wiem. Dziękuję. - posłałam dziewczynie szczery uśmiech i
zerknęłam na zegarek. - przejdę się do szefowej i zaraz wrócę, dobrze?
-Ok. Pójdę sprawdzić co z panem Glentonem. Wiesz ciągle
zarywa do tej babci leżącej w pokoju obok, a ostatnio nawet przyłapaliśmy ich
jak się całowali i...
-Kate! Bez szczegółów, ok? - wybuchłam śmiechem i wstałam z
krzesełka.
Powoli szłam zatłoczonym korytarzem mijając gabinety
lekarzy, aż stanęłam przed otwartym pomieszczeniem. Napis "Dr Glickman"
wiszący na drzwiach, nieprzyjemnie piszczał przy każdym zetknięciu ze ścianą. W
środku panowała przerażająca cisza. Na ziemi leżały pudła wypełnione dyplomami
Davida i figurkami, które zachłannie kolekcjonował. Poczułam ogromną
ochotę pobyć w tym pomieszczeniu. Chciałam jak zawsze usiąść na drewnianym
biurku i poczekać, aż dr Glickman skończy swoją operacje, z uśmiechem
wejdzie do gabinetu, usiądzie na swoim ogromnym skórzanym fotelu i przyciągnie
mnie do ciepłego uścisku. A jednak. Nawet gdyby David żył, nie bylibyśmy razem.
Skończył to...skończył ze mną
-Nicole? Dziecko, co tutaj robisz?
-Pani Richter,ja... - próbowałam. Na prawdę starałam się,
ale czasami po prostu nie starcza sił i w momencie kiedy chcesz sprawić
wrażenie silnej...poddajesz się. Łzy powoli zaczęły wypływać z moich
bezbronnych oczu, a ramiona załamały się upadając na chłodną posadzkę. Już po
chwili tęgie ramiona pani Richter przyciągnęły mnie do opiekuńczego uścisku, a
jej matczyny głos zaczął pocieszać mnie rozbrzmiewając w mojej
zmęczonej głowie.
-Dzwonił do mnie dziś rano bardzo miły policjant, -
powiedziała po chwili - opowiedział mi o całej sytuacji i prosił o wolne dla
ciebie. Nie musiałaś przychodzić.
-Miałam...wypadek. Ten sam miły policjant kazał mi jechać na
badania.
-Wypadek? J-jak to?
-Nie ważne. Kilka otłuczeń. Nic więcej.
-Tak czy inaczej uważam, że podjął dobrą decyzję przywożąc
cię tu - powiedziała z lekkim uśmiechem na twarzy - bywasz na prawdę uparta, a
dobrze wiesz, że wypadki nie są żartami. Małe czy duże.
-Taaaaak mamo. -jęknęłam udając dziecko, na co zaśmiała
się przyjaźnie. Powoli wstała otrzepując się i poprawiając długą spódnice. -
Pani Richter - powiedziałam, gdy kierowała się w stronę wyjścia.
-Tak?
-Jest pani najlepszą szefową na całym świecie.
-Wiesz, że możesz na mnie liczyć, prawda? - powiedziała z
uśmiechem, na co kiwnęłam twierdząco głową i wzięłam z podłogi torebkę. - Jeśli
chcesz możesz wziąć coś z rzeczy Davida i tak mieliśmy zamiar je wyrzucić, nie
miał żadnej rodziny...oprócz ciebie. - przed oczami pojawił mi się obraz
umierającego w tym szpitalu ojca Davida...jego ostatniej rodziny. Był załamany
i długo przeżywał tą stratę. Nie przychodził do pracy i zamknął się w sobie,
ale po jakimś czasie wrócił do normalnego życia. Teraz ja musze poradzić
sobie ze stratą.
-Nie, dziękuję pani Richter. Nie byłam jego rodziną. - odpowiedziałam ze
smutkiem i wolnym krokiem wyszłam za kobietą z gabinetu. - A do pracy wrócę jak
najszybciej. To moje jedyne życie i szansa na zapomnienie.
-Dobrze, ale odpocznij też trochę. - ciepło uśmiechnęła się
i odeszła w stronę swojego biura. Odprowadziłam ją wzrokiem i powoli zaczęłam
iść w stronę sali operacyjnej.
- Hale. - usłyszałam głos za sobą.
- Fontaine.- wysyczałam odwracając się w stronę Ellen. Stała uśmiechnięta i
patrzyła na mnie z wyższością.
-Biedna Nicki...czego tu szukasz? - prychnęła. Nic nie
mówiąc zaczęłam odchodzić, jednak dogoniła mnie i złapała za rękę odwracając w
swoją stronę.
-Nie potrzebujemy cię tu. - splunęła w moją stronę i przerzucając swoje
długie, rude włosy przez ramię odeszła w przeciwną stronę.
Nigdy nie zrozumiem jej nienawiści do mnie. Dawniej
przyjaźniłyśmy się, mówiłyśmy sobie o wszystkim i spędzałyśmy cały wolny czas
razem, jednak od jakiegoś czasu jedyne co robi, to rani mnie słowami i czynami.
Tęsknie. Tęsknie za moją przyjaciółką...
Potarłam obolałe miejsce i sztucznie uśmiechając się
podeszłam do miejsca, w którym siedziała Kate i Nick. Usiadłam na krześle obok,
opierając się o ścianę i chowając twarz w dłonie.
-Nicole? - szepnęła Katharine lekko mnie
szturchając - wszystko ok?
-Nick, mógłbyś zrobić mi prześwietlenie? - spytałam
lekceważąc jej pytanie.
-Ok. Chodźmy do mnie do gabinetu.
Nic nie mówiąc wstaliśmy z naszych miejsc i odeszliśmy od
siedzącej wciąż w tym samym miejscu Kate.
-Więc co ci się stało? - zapytał, kiedy otwierał drzwi.
-Wypadek. Samochód spadł z drogi.
-Sam?
-Słucham?
-Na ogół samochody nie spadają z drogi bez powodu. - zaśmiał
się, spoglądając mi w oczy - Kate mówiła mi, że jesteś zagrożona...w każdej
gazecie piszą o tym, że ktoś chcę cie zabić. - powiedział z powagą, wchodząc do
środka.
-N-nie...ktoś go zepchnął...
-Cholera. Nicole. - ciężko odetchnął - Czy oni...dali ci
ochronę?
-Nie. Nie potrzebuję jej.
-Właśnie widzę...Uważaj po prostu na siebie, ok?
-Nick, uważam, ale dobrze wiesz, że jeśli ktoś chcę mnie
zabić, to zrobi to...takie czasy.
-Jesteś popieprzona...nawet tak nie mów. - zaśmiał się i
lekko mnie przytulił. - To co cię boli?
-Po wypadku bolała mnie głowa, ale myślę, że to nic
poważnego. Potem zaczęła mnie boleć klatka piersiowa.
-Więc zrobimy prześwietlenie, a potem zrobię ci
podstawowe badania.
-Dobrze. Ufam ci. - mrugnęłam do chłopaka i poszłam za
parawan przygotować się do zdjęcia Rentgenowskiego.
POV Justin
-Nareszcie - burknąłem do siebie, gdy dziewczyna wchodziła
do samochodu.
-Przepraszam, że sam mnie tu przywiozłeś. - odpowiedziała urażona
-Więc już nie jestem panem?
-Ugh. - odwróciła się i zajęła wpatrywaniem w okno.
-Nic już pani nie powie?
-A co mam powiedzieć, proszę pana?
-Chociażby, gdzie mam panią zawieść...
-Z tego co wiem chciał pan zadać mi kilka pytań.
-Ale mogę je zadać pani w domu, albo na komisariacie.
-Justin do cholery, zawieź mnie do tego domu! - krzyknęła.
Rozbawiony oparłem się o fotel i cicho zacząłem się śmiać - Więc sama tam
dojdę. - powiedziała wychodząc z auta.
-Nicole! - krzyknąłem za nią i złapałem jej rękę zanim
całkiem wysunęła się z wozu. - Przepraszam, okej? Powoli odwróciła się w moją
stronę i wsiadła do samochodu.
-Wróćmy po prostu do wykonywania swoich obowiązków. Jestem
po prostu zmęczona...panie Bieber.
-Rozumiem...panno Hale. - powiedziałem unikając jej wzroku i
powoli wyjeżdżając z parkingu.
Droga minęła w ciszy, zaskakująco długo. Co jakiś czas
patrzyłem się na dziewczynę oczekując, że powie chociaż jedno słowo, jednak ona
nie wzruszona tylko wpatrywała się na drogę przed nami, co jakiś czas
przenosząc wzrok na swoje dłonie.
-I jak badania? - spytałem, gdy staliśmy na czerwonym
świetle.
-Będę żyła. - odpowiedziała bez humoru.
Światło zmieniło się i ruszyłem w dalszą drogę, nie próbując
już nawiązać rozmowy. Gdy stanęliśmy pod domem pani Wick, dziewczyna
spojrzała się na mnie wyczekująco i powoli odpięła swój pas.
-Idzie pan? - również odpiąłem pas i rzuciłem kurtkę na tylnie siedzenie.
-Idę. - odpowiedziałem pewny siebie i po chwili
wysiadłem z samochodu.
Dziewczyna zapukała do drzwi, które otworzyła nam ta sama
dziewczyna, która zrobiła to ostatnio.
-Dzień dobry Nicole. Dzień dobry Justin. - uśmiechnęła się
przyjaźnie i szerzej otworzyła drzwi.
-To jest pan Bieber, Victorio. - prychnęła Nicole
mrużąc na mnie oczy - I niech tak zostanie.
-Oczywiście. - kobieta skłoniła się lekko i wyszła do kuchni
zabawnie machając biodrami.
-A więc zapraszam panie Bieber. - powiedziała wchodząc
po schodach.
Wielkość tego domu i jego wygląd, bez wątpienia robiły duże
wrażenie. Okazałe fotele i kanapy, ogromne, diamentowe żyrandole i piękne
ręcznie robione dywany.
-Z-zdjąć b-buty? - zapytałem, na co tylko zaśmiała się i
otworzyła drzwi od jednego z pokoi.
Moim oczom ukazało się duże łóżko z biało-srebrną pościelą,
kilka walizek na ziemi, duża toaletka i kilka ciuchów starannie ułożonych na
jednym z kilku foteli.
-Przepraszam za bałagan. - powiedziała zawstydzona,
przesuwając na bok bagaże.
-Pani chyba żartuje...
-Nie czemu?
"No nie wiem...do mnie do pokoju drzwi nie chcą się
otworzyć przez pudła za nimi, pod łóżkiem leży sterta starych gazet, a kurze
nie były ścierane od...kupienia mieszkania...O i jeszcze trzeba uważać żeby w
coś nie wdepnąć..."
-Nie ważne. Więc możemy zacząć?
-Oczywiście. - usiadła na łóżku wpatrując się w podłogę
przed nią.
Niepewnie podszedłem do fioletowego fotela w rogu pokoju i
powoli siadłem na nim.
-Spokojnie, nie gryzie. - uśmiechnęła się i wyjęła swoje
smukłe stopy z brudnych szpilek - więc...?
-Chciałbym żeby powiedziała mi pani...czy ktoś może chcieć
panią zabić?
-Słucham? - spoważniała i spojrzała na mnie jakby nie do
końca zrozumiała moje słowa.
-Spytałem, czy domyśla się pani kto...
-Wiem co pan powiedział, ale nie wierzę, że pan to
powiedział. Oczywiście, że nikt mnie nie chcę zabić.
-Jest pani pewna?
-Ja no...umm...Nie wiem. - schowała twarz w dłonie.
-Panno Nicole. Chce mi pani o czymś powiedzieć?
-Może ostatnio gorzej mi się układa z jedną z koleżanek z
pracy...i Anthony, mój ojczym...on też za mną nie przepada... - wyszeptała
unikając mojego spojrzenia.
-Podejrzewa ich pani?
-Ohh nie. Mimo wszystko ufam Ellen, byłyśmy przyjaciółkami,
a Anthony nie ma powodu...
-Czasem powody mordercy są idiotyczne. To moja praca i
sprawdzę to.Proszę podać mi imię i nazwisko pani przyjaciółki. Z panem
Wickiem porozmawiam, po jego przyjeździe do miasta.
-Ellen Fontaine, ale czy ona może nie wiedzieć, że ja...no
wie pan.
-Oczywiście. Nie będziemy na razie z nią rozmawiać, po
prostu zapisze sobie jej imię i nazwisko, a w razie czego będziemy ją obserwować.
-Dziękuję.
-Nie przypomniało się pani coś jeszcze...może pan Glickman coś
mówił?
-Ostatnio był bardzo zamknięty w sobie...ciągle gdzieś
wychodził. Mówił, że idzie na dodatkową zmianę do pracy i...mniej
rozmawialiśmy.
Niespokojnie poruszyłem się na siedzeniu i utkwiłem wzrok w
zakłopotanej dziewczynie.
-Panno Nicole - szepnąłem wstając i podchodząc do niej. -
Pan Glickman...on...miał romans. Obecnie ustalamy z kim.
-Co?! Chyba pan żartuje. To nie jest jakiś cholerny
kryminał! Na prawdę myśli pan, że człowiek, który mnie kochał mógłby mieć
romans?!
-Widocznie wcale pani nie kochał, skoro zostawił panią
tydzień przed ślubem! - popatrzyła na mnie z wyrzutem, a łzy powoli zaczęły
spływać po jej policzkach.
-Proszę wyjść panie Bieber.
-Pani Nicole.
-Panie Bieber. Myślę, że skończyliśmy rozmowę. -
powiedziała lekko pchając mnie w stronę drzwi i nieudolnie próbując zatrzymać
łzy wyciekające z jej oczu.
-Przepraszam...panią. - szepnąłem do siebie i wyszedłem z
pokoju ostrożnie zamykając drzwi. Rozejrzałem się po korytarzu posyłając w
stronę pokoju Nicole ostatnie smutne spojrzenie, po czym zszedłem na dół, gdzie
na kanapie obok wyjścia siedziała Victoria.
-Wychodzi pan? - powiedziała podchodząc do mnie.
-Tak.
-A co z panią Nicole? - szepnęła chwytając moją koszulkę i przyciągając mnie
do siebie.
-Myślę, że jeśli byłaby pani zainteresowana poszłaby
do niej pani. - wybełkotałem, odciągając od siebie dziewczynę i podchodząc do
drzwi.
-Widocznie faktycznie nie jestem tym zainteresowana. -
powiedziała chichocząc.
-Do widzenia.
-Może chce pan mój numer?
-Myślę, że to nie będzie konieczne. - uśmiechnąłem się
zadziornie i wyszedłem z domu.
POV Nicole
Stanęłam przed oknem i ciężko oddychałam przytrzymując się
parapetu.
-Chuj, debil, idiota, kutas... - zaczęłam przeklinać pod
nosem, chodząc po całym pokoju i zrzucając z szafek rzeczy. Łzy jak szalone
wydostawały się z moich oczu, drażniąc moje spuchnięte policzki wilgocią i po
chwili spadając niezauważone na ziemie.
Usiadłam na łóżku i trzęsącą ręką sięgnęłam po telefon
leżący na stoliku. Po dwóch sygnałach w słuchawce rozbrzmiał znajomy głos.
-Nicole? To ty?
-W-Wendy?...przyjedziesz? Proszę...
-Nicole co się stało? Już jadę do ciebie.
-Nie. Nie do mnie. Do mamy...
-Co? Do mamy? Siostrzyczko co się stało?
-Mama ci nie mówiła...? Myślałam, że dzwoniła.
-Nie. Nie płacz proszę, już jadę i wszystko mi powiesz. -
Nic nie mówiąc rozłączyłam się i bezwładnie opadłam na łóżko. Zamknęłam oczy i
próbowałam się uspokoić. Rytmiczny stukot zegara wiszącego na ścianie, został
przerwany przez stukot szpilek i skrzypnięcie drzwi.
-Nicole. Victoria powiedziała mi, że nie wie co ci się
stało. Pan Bieber też nic nie mówił. Powiedział tylko o jakimś
wypadku. Dziecko nic ci nie jest? - matka podeszła do mnie kładąc mi dłoń na
kolanie. Poderwałam się do pozycji siedzącej i szybko otarłam łzy.
-Czemu nic jej nie powiedziałaś? Wstydziłaś się tego, że
chłopak twojej córki okazał się idiotą? Że zostawił ją samą tydzień przed
ślubem, a może tego że nie żyje i teraz to ja mam zginąć?!
-Nicole, dziecko o czym ty mówisz?
-O Wendy. Mojej siostrze. O niej też zapomniałaś?!
-Nicole spokojnie.
-Spokojnie? Jutro jest pogrzeb Davida. Na prawdę myślisz, że
nie potrzebuje siostry?! Tobie raczej nie wypłaczę się na ramieniu.
-Nicole. - lekko dotknęła mojego policzka, jednak szybko
zrzuciłam jej dłoń.
-Nie dotykaj mnie. Zajmij się lepiej Anthonym. Przecież
dzisiaj przyjeżdża. - prychnęłam i wyszłam z pokoju. Szybko zeszłam ze schodów
i wyszłam z domu, nie zamykając za sobą drzwi.
Na dworzu było już zimno. Słońce schowało się za
drzewami, a ulice pokrył mrok. Latarnie, które zawsze zapalały się o tej porze,
były zgaszone pewnie dla oszczędności. Złapałam się za sweter przyciągając go
bliżej ciała i idąc w nieznanym mi kierunku. Nie widząc nikogo w pobliżu czułam
się pewniej jednocześnie miejąc obawy. Na poboczu zauważyłam samochód
policyjny ze śpiącym w środku policjantem. Prychnęłam pod nosem patrząc na
człowieka, który ma mnie 'pilnować i obraniać'.
Poprawiłam włosy, które w nieładzie spadały na wszystkie
strony mojej twarzy i weszłam na chodnik przy głównej ulicy. Co jakiś czas
mijały mnie samochody z kierowcami zupełnie nie zainteresowanymi nielicznymi przechodniami.
Kiedy stanęłam pod nieczynnym sklepem usłyszałam czyjeś kroki. Niepewnie
zaczęłam iść dalej, skręcając w ulicę, którą mogłaby jechać Wendy. Wciąż
słysząc za sobą nierówny oddech i kroki, przyspieszyłam wzrokiem
poszukując jakiejkolwiek pomocy. Postać również przyspieszyła, a
po chwili toczyłam wyścig z moim zabójcą. Ciekawa, lekko odwróciłam się w jego
stronę. Moim oczom ukazała się smukła postać w kapturze, w dłoniach trzymająca
nóż. Wstrzymałam oddech, a łzy strachu zaczęły spływać po moich
policzkach. Mocno zacisnęłam powieki i nie patrząc przed siebie zaczęłam biec
jeszcze szybciej. Po chwili wpadłam na kogoś. Wystraszona zaczęłam wyrwać się z
uścisku i uderzać nieznajomego pięściami w klatkę piersiową.
-Nicole. Co ty tu robisz? Co ci jest? - podniosłam wzrok do góry, gdzie napotkałam wystraszone
spojrzenie Wendy. - Miałyśmy się spotkać u mamy. - dodała po chwili.
-Pokłóciłyśmy się.
-O co?
-Nikt mnie nie rozumie, a ona nawet nie powiedziała ci...o
tym wszystkim.
-Ale teraz ty mi powiesz...prawda? - posłała mi pocieszający
uśmiech - Czemu uciekałaś? - zapytała prowadząc mnie do samochodu zaparkowanego
kilka kroków dalej.
-Najpierw muszę wyjaśnić ci to wszystko.
-Dlaczego?
-Możemy nie jechać do matki. Będę musiała tam wrócić na
noc...może pojedziemy do jakieś restauracji? - zapytałam nie zważając na jej wcześniejsze pytanie.
-Jeśli coś będzie czynne. - uśmiechnęła się i otworzyła
samochód, szybko do niego wsiadając. Zrobiłam to samo, uważnie rozglądając się
po pustych ulicach, w poszukiwaniu goniącego mnie człowieka. To na pewno nie
były zwidy... Czułam obecność tego nieznajomego. Słyszałam go. A w dodatku
widziałam go...
-To gdzie jedziemy? - moje zamyślenia przerwał łagodny głos
Wendy.
-Masz jakiś pomysł?
-Może do 'pani Betty' ? - zapytała, a ja uśmiechnęłam się na wspomnienie o
małym barze, do którego zawsze szłyśmy kiedy pokłóciłyśmy się z rodzicami.
-Dobry pomysł. Przynajmniej mamy pewność, że
będzie czynne.
Samochód skręcił w kolejną ulicę, a kolorowy, świecący szyld
'Mrs Betty' błysnął nam po oczach. Powoli wysiadłyśmy z auta, kierując się do
wolnego stolika.
-Nicole! Wandy! Moje skarbeńki! - krzyknęła Betty, przyciągając nas
do uścisku. Zaśmiałyśmy się i posłałyśmy sobie rozbawione spojrzenia. - Tak
długo was nie było. Myślałam, że zapomniałyście o starej Betty i jej barze!
-Nigdy w życiu! - krzyknęłam, z trudem odrywając się od
kobiety. Wandy zaśmiała się, a po chwili zwróciła się do staruszki.
-Betty, podasz nam to co zawsze? Musimy pogadać.
-Oczywiście. - patrzyłam jak idzie do kuchni. Nic się nie
zmieniła...dokładnie taką ją zapamiętałam. Siwe, długie włosy, spięte w
wysokiego koka, duże, złote kolczyki i kolorowe swetry i spódnice, zasłonięte
szarym fartuszkiem z autografem 'sławnego kucharza'.
-Nicole? - przeniosłam wzrok na przestraszoną Wandy.
Jak zawsze, kiedy się denerwowała, mocno zagryzła wargę i spuściła wzrok.
Westchnęłam i opadłam głębiej w miękkiej sofie.
-Wszystko zaczęło się od kłótni z Davidem. Zostawił mnie,
wiesz?
-Nie, nie wiedziałam. - powiedziała z przerażeniem. -A-ale
tydzień przed ślubem?
-Dokładnie. Dziwię się, że jeszcze o tym nie wiesz, bo piszą
o tym w każdej gazecie.
-Piszą o tym, że cię zostawił?
-Niezupełnie - powiedziałam krzywiąc się - piszą o tym, bo
jakąś godzinę po naszej kłótni ktoś zabił Davida. - przerwałam,
spoglądając na siostrę. Zakryła usta dłonią, a po jej policzku spłynęła jedna
samotna łza.
-Moja biedna. - powiedziała lekko chwytając moją dłoń i
zaczynając głośniej płakać.
-Wandy...to jeszcze nie koniec, bo widzisz...teraz ja mam
być zabita. Dzisiaj miałam wypadek, ktoś zrzucił mnie z drogi, a przed twoim
przyjściem gonił mnie nieznajomy z nożem...
-C-co?!
-To wasze frytki i cola. - Betty podeszła uśmiechnięta do
stołu, kładąc nasze jedzenie na kolorowych serwetkach. - Coś się stało Wendy?
-Nie, nic. - dziewczyna szybko otarła łzy i posyłając
sztuczny uśmiech zaczęła jeść frytki. Kiedy Betty odeszła, spojrzała na mnie z
bólem i złapała obie moje ręce.
-Czemu matka mi nie powiedziała? Rozmawiałyśmy. Powiedziała
tylko, że nie wie jak będzie ze ślubem...
-Wandy...widzisz to jeszcze nie koniec.
-Nie proszę cię...
-David miał romans.
-David? Romans? Ale on cię kochał...- zaśmiałam się bez
humoru.
-Ktoś mi dzisiaj powiedział, że gdyby mnie kochał...nie
zostawił by mnie tydzień przed zaplanowanym ślubem. Był debilem...niestety ja
myślałam, że to osoba, która mi to mówi nim jest. - popatrzyła na mnie, chwilę zastanawiając się.
-Kiedy pogrzeb?
-Jutro. - westchnęła
-Pojadę zabrać sukienkę i przyjadę rano. Ok? Na dzisiaj tyle
informacji mi wystarczy. - posłała mi współczujący uśmiech i zaczęła pić colę.
-Możemy wracać? - szepnęłam po chwili.
-Oczywiście. - odpowiedziała patrząc na puste
talerze i upijając ostatni łyk napoju.
Wyszłyśmy z baru, wcześniej żegnając się z uśmiechniętą Betty,
po czym wsiadłyśmy do auta. Srebrny opel ruszył w stronę domu matki.
-Dasz radę sama z nią porozmawiać? - niepewnie kiwnęłam
głową, wyglądając przez przyciemnione okno. Jechałyśmy jeszcze chwilę w ciszy
po czym znalazłyśmy się pod kamienicą.
-Dziękuję. - uśmiechnęłam się, lekko przytulając Wandy i
wychodząc z auta.
-Będę jutro. - krzyknęła zanim zamknęłam drzwi.
-Jedz ostrożnie! - pomachałam jej ze schodów i powoli
otworzyłam drzwi.
-Nicole. Matka się zamartwia. - krzyknęła Victoria, pchając
mnie do salonu.
-Zostaw mnie. - odepchnęłam dziewczynę i weszłam na górę, zatrzaskując za
sobą drzwi, po chwili otworzone przez moją matkę.
-Gdzie byłaś? - spytała opierając się o ścianę, na przeciwko
łóżka.
-Nie muszę ci się tłumaczyć. - odpowiedziałam zdejmując
sweter.
-W momencie, kiedy ktoś chce cię zabić...musisz.
-Najpierw odpowiedź mi czemu nie powiedziałaś Wandy. -
poprawiła swój szlafrok i usiadła na końcu łóżka.
-Dla twojego dobra.
-Dla mojego dobra? Może myślałaś, że własna siostra chcę
mnie zabić.
-Nie...dla twojej opinii.
-Opinii...no pewnie...bo niby o czym innym mogłabyś myśleć.
O moim szczęściu? - prychnęłam - Za dużo kasy, żeby o tym myśleć.
-Nicole. Wiesz dobrze, że mi na tobie zależy. - szepnęła,
zbliżając się do mnie.
-No właśnie nie wiem.
-Gdzie byłaś? - powiedziała błagalnie, lekko głaskając mój
policzek.
-Z Wendy.
-P-powiedziałaś jej?
-Miałam ukrywać prawdę przed własną siostrą? - schowała
twarz w dłonie i ze smutkiem pokręciła głową.
-Wiem, że nie jestem najlepszą matką. Wiem, że nie lubisz Anthonego i
wydaje ci się, że to wszystko niesprawiedliwe...,ale jestem tu, żeby ci
pomóc.
Między nami zapadła cisza. Przez otwarte okno było słychać
każdy możliwy szmer, jednak w pokoju panował spokój i chorobliwy smutek.
-Przepraszam. - odezwałam się po chwili - Czuję się nieswojo
z całą tą sytuacją...nie codziennie ktoś chce cię zabić. - uśmiechnęłam się do
niej, lekko przytulając ją do siebie. Jej nieregularny oddech po chwili ustał,
a serce wróciło do normalnej pracy.
-Ja też przepraszam. Za wszystko.
Oderwałyśmy się od siebie i popatrzyłyśmy na zegar.
-Późno. Pójdę lepiej spać. Ty też idź coś zjeść i spać.
-Zjadłam z Wendy. - wyjęłam z walizki koszulę nocną i
zaczęłam iść w stronę łazienki.
-Więc dobranoc. - powiedziała wychodząc z pokoju.
-Dobranoc. - szepnęłam, kiedy pokój był pusty.
Wyciągnęłam z szafy czysty ręcznik i przewieszając go
sobie przez ramię weszłam do łazienki i zamknęłam drzwi. Wzięłam długą kąpiel,
po której zadowolona wyszłam z wanny. Ubrana w piżamę stanęłam przed dużym
lustrem i zaczęłam czesać włosy, a następnie myć zęby. Uśmiechnięta przemyłam
twarz i zaczęłam wycierać ją ręcznikiem, gdy nagle usłyszałam dziwne odgłosy z
podwórka. Mimo wszystko zlekceważyłam je i zaczęłam wcierać w twarz krem. Po
chwili w pokoju rozbrzmiał odgłos tłukącego się szkła, a w domu włączył się
alarm. Wystraszona wybiegłam z łazienki, zastając na środku pokoju duży kamień
z przyczepioną karteczką. Podbiegłam do okna, a w oddali zauważyłam uciekającą
postać.
-Cholera. - szepnęłam do siebie i klęknęłam, próbując
odplątać karteczkę.
Na brudnym skrawku papieru, z literek wyciętych z gazety
ułożony został napis 'ZGINIESZ SUKO. ZA TO CO ZROBIŁAŚ'. Tylko co ja zrobiłam?
Przerażona, nie myśląc dłużej chwyciłam telefon.
-Panie Bieber? Proszę mnie stąd zabrać. On mnie
znalazł! Chce mnie zabić. - wybełkotałam prawie płacząc i siadając w rogu
pokoju z pogiętą karteczką w ręce. - Chce mnie zabić...
~*~
Jeszcze raz dziękuję wszystkim czytelnikom Lottery, a jest was coraz więcej :D !
Dziękuję też za wsparcie moich kochanych przyjaciół, zachęcających do dalszej pracy.
Dziękuję współpracującymi z moim blogiem stronom (możesz zapoznać się z nimi w zakładce 'Kontakt i współpraca') oraz wszystkim wspierającym mnie osobom.
Pamiętajcie, że to wasze komentarze, maile i pytania na asku zachęcają mnie do dalszej pracy! Dlatego jeśli będzie więcej komentarzy postaram się dodać rozdział szybciej.
Dziękuję! :*
Jeszcze raz dziękuję wszystkim czytelnikom Lottery, a jest was coraz więcej :D !
Dziękuję też za wsparcie moich kochanych przyjaciół, zachęcających do dalszej pracy.
Dziękuję współpracującymi z moim blogiem stronom (możesz zapoznać się z nimi w zakładce 'Kontakt i współpraca') oraz wszystkim wspierającym mnie osobom.
Pamiętajcie, że to wasze komentarze, maile i pytania na asku zachęcają mnie do dalszej pracy! Dlatego jeśli będzie więcej komentarzy postaram się dodać rozdział szybciej.
Dziękuję! :*
